Konijnen aan de muur

Het gebeurt niet vaak dat ik een blog die ik schrijf voor Minidutchlife, ook gebruik voor mijn andere blog, Dutchlivings. Puur omdat Minidutchlife mijn 'alles wat ik leuk vind voor kinderen' blog is, en Dutchlivings mijn 'grote mensen' blog is. Maar soms, heel soms, kom je iets tegen wat zo ontzettend leuk is (en nee, ik word niet gesponsord om deze blog te schrijven), dat kinderen én grote mensen het moeten weten.
Zo kwam ik een paar maanden geleden bij toeval terecht op het Instagram account van Susan Meijerink en was op slag verliefd op het werk wat zij maakt. Deze crea bea maakt van papier mache de meest prachtige dieren (ze doet ook verzoeknummers :) en aangezien ik voor de kamer van Kaya en Jens nog steeds iets 'aparts' wilde hebben (onze heerlijke puber Finn had er niet zo'n behoefte aan, snap ik wel), vroeg ik haar of ze misschien voor de jongens hun konijnen Donut & Pepper, wilde maken in papier mache. En zo geschiedde. Gisteren kwamen ze met de post, geadresseerd aan de jongens (kinderen vinden 'eigen' post geweldig) waarvoor dank Susan! Mijn lief vroeg wat ik nu weer besteld had en kreeg haast een hartverzakking toen ik zei, 2 nieuwe konijnen, maar verder zijn ze met groot enthousiasme ontvangen!
En ze zijn mooi, zo mooi! Ze komen zo mooi uit tegen de zwarte muur in hun kamer. Kijk, daar kan ik nou ontzettend blij van worden. En daarom schrijf ik er dus ook over op mijn 'grote mensen' blog. Kun jij ook blij worden!

Mijn mannenhuishouden

(onderstaande blog schreef ik voor mijn blog op kindermusthaves.nl)

Hi! Ik ben Astrid Mostert (39) en ik zal jullie vanaf nu 1 keer per maand op de hoogte houden hoe het is om als enige vrouw tussen 4 mannen te wonen, terwijl ik heel hard probeer om mijn huis er ook nog een beetje leuk uit te laten zien. Een hopeloze missie maar er zijn dagen, dan lukt het me zowaar.


Toen ik, nu ongeveer 12 jaar geleden, zwanger was van onze eerste (Finn), was ik er van overtuigd dat hij een meisje zou zijn. Onwetend als ik was, had ik mezelf altijd als een meisjes-mama gezien. Met een beetje mazzel weet de gynaecoloog uit het ziekenhuis zich nog steeds haarfijn die mevrouw te herinneren die zo ontzettend geschokt keek toen ze hoorde dat ze een jongetje verwachte. Dat was ik dus.
En nu, 12 jaar en 3 jongens verder, woon ik in één huis met 4 mannen (12, 8 en 6 jaar en mijn oudste kind van net 38 jaar). De grapjas die dit ooit bedacht heeft, moet een ontzettend lollige bui gehad hebben, want als enige vrouw (en controlfreak) in een mannen huishouden, vereist enige aanpassing (van mijn kant, ben ik nu achter, ik wacht nog steeds op hun poging).
Ik kom er eerlijk voor uit, ik ben een controlfreak én interieurfreak. Geen handige combinatie in een huis met 4 mannen, I know. Voor mijn Instagram en mijn blogs dutchlivings  en minidutchlife fotografeer ik veel in en om ons huis. Maar wat natuurlijk niemand op mijn foto's ziet, is dat er aan bijna iedere foto wel een grote opruimbeurt vooraf gaat. Want ook al zou ik het nooit anders meer willen (mijn jongens zijn gewoon de liefste) jongens zijn nu eenmaal makkelijk in het zogenaamd opruimen van hun spullen. Als ze het niet meer in hun handen hebben, valt het volgens hun al snel onder de noemer opgeruimd, ongeacht de plek waar ze het neergegooid hebben. Dat kunnen Kaya's voetbalschoenen zijn, inclusief de zooi die er zoal van een voetbalveld mee naar huis komt. Of Jens zijn rugzak, jas, schoenen en broodtrommels en van Finn eigenlijk alles, want die is aan het puberen (alleen daarover kan ik al een boek vol schrijven). En dan heb ik het over mijn oudste kind en grote liefde Niels nog niet gehad. Die denkt dat hij opruimt, maar laat tijdens het opruimen meer rommel achter dan dat hij opruimt. En met deze bonte verzameling woon ik dus samen. Door hun is ons huis nooit helemaal opgeruimd (maar wie zijn huis wel?) maar is het er wel altijd gezellig en gebeurt er altijd wel iets. En dat is fijn, want naast fotograferen en styleren heb ik nog een hobby; blogs schrijven. Gelukkig loopt en slingert er hier in huis genoeg materiaal rond!


Wil je meer lezen en bekijken? Volg me dan op Instagram (dutchlivings en minidutchlife) en lees meer van mijn blogs op dutchlivings en minidutchlife . 

Favorite thing!

Gek als ik ben op het inrichten en stylen van ons huis, het inrichten van kinderkamers is toch mijn allergrootste hobby.
Misschien maar goed dus dat we drie kinderen hebben, want dan valt er ook lekker vaak wat te veranderen in de slaapkamers. Niet dat het de jongens ook maar iets uitmaakt, maar mama wel.
En nu de verbouwing voor de deur staat (letterlijk, want vrijdag komen ze de steigers voor het huis plaatsen) en heel de bovenverdieping en dus alle slaapkamers op de schop gaan, kan ik mijn geluk niet op.
Een ander zou misschien in de stress schieten van een verbouwing (alle jongens ruilen van kamer en er komt een verdieping op het huis voor mijn lief en mij), maar ik word er ontzettend blij van.

Zo besloten we in de kerstvakantie alvast spullen uit te zoeken, weg te gooien en de rest in te pakken in dozen. En als klap op de vuurpijl wisten we zelfs de Ikea te verblijden met een bezoek. Met kinderen, want kerstvakantie, yeah. Na al dit fijne voorwerk (je moet er even doorheen) konden we dan eindelijk beginnen met kamer 1 van de 4, namelijk de kamer van onze jongste. En hoewel hij al 6 is en zichzelf een hele vent vindt kon ik zijn kamer nog heerlijk echt kind maken. Niet te kinderlijk (Disney en aanverwanten komt er sowieso niet in) want daar hou ik zelf ook niet van, dus werden 3 van de 4 muren zwart en 1 wit. Maar wel met een groot krijtbord, zijn boekenkast vol voorleesboeken en zijn favoriete knuffels. Zijn lamp (ooit zelfgemaakt met Matchbox autootjes bij gebrek aan leuke jongens lampen) van zijn oude kamer moest ook mee. Meneer is gek van walvissen dus die moesten een mooi plekje krijgen aan de muur. En in de lijsten geeft dat een mooi contrast op de zwarte muur.

Zijn hoogslaper heeft plaats gemaakt voor een laag bed (hallelujah) met grote lades waar zijn speelgoed in kan en eindelijk kon het donker groene vintage bureautje, wat al een half jaar in de schuur stond te wachten, met bijpassend stoeltje op zijn kamer, want daar was voorheen geen ruimte voor. Zijn dinosaurus poster die al zo lang in de koker stond (goedinstijl.nl) kon eindelijk aan zijn muur en de lichtslinger (kwantum.nl) die eigenlijk beneden hing, kreeg per toeval een plek in zijn kamer toen mijn lief met schilderen meer licht nodig had. En tegen de zwarte muur stond het zo gaaf, dat ik hem met liefde afgestaan heb. 
Gisterenavond sliep meneertje voor het eerst in zijn nieuwe kamer, helemaal in de glorie was hij. En ik ook, want ik kon eindelijk weer bij hem in bed voorlezen (erg lastig bij een hoogslaper). 1 Kamer is nu klaar, nog 3 te gaan. Alleen gaat in die andere 3 iets meer logistiek,  tijd en energie zitten. Oja, en Ikea bezoekjes...kan niet wachten!

Mam, slaap je?

De voorjaarsvakantie is bij ons altijd de logeervakantie bij uitstek. Niet dat alle drie mijn kinderen dan ergens logeren, nee, wij hebben een thuiswedstrijd zeg maar. Niet erg, want het is altijd reuze gezellig, zo ook deze vakantie.
Maar ik ben nog nooit zo kapot geweest na een vakantie als na deze afgelopen voorjaarsvakantie. Het is dan ook geen verrassing dat ik best blij ben dat de hele bende weer naar school is en dat mijn zieke lief, die al zo'n anderhalve week ziek is (een gezellig neus en bijholte ontsteking), bijna beter is. Want waar het voor iedereen vakantie was, lees laat naar bed, laat uit bed, was het voor mij meer laat naar bed, vroeg uit bed. Een beetje dat...
Het laat naar bed gaan (lees in slaap vallen, of het eigenlijk niet in slaap vallen) kwam door de oudste en zijn logé. Schatten zijn het, maar vooral mijn schat heeft zo'n harde stem, dat ik die om 0:30 uur gewoon even niet meer trek, zeker niet als ik wil slapen.

Het vroeg uit bed kwam door mijn jongste 2 en hun logé, die het presteerden om doodleuk om 05:45 uur naast mijn bed te staan in de stellige overtuiging dat ze hun moestuintje water moesten geven. Echt. Dank u Albert Heijn.
Mijn bed en ik zijn doorgaans heel goede vrienden, maar deze vakantie was die relatie echt wat onderkoeld.
De oudste en zijn logé hebben van woensdag tot en met zondag zo'n beetje alle skateparken in omgeving Rotterdam/Breda weten te skaten (mam, wil je ons even brengen, tuurlijk schat) maar om nu te zeggen dat ze 's avonds uitgeput in bed lagen... De oudste kreeg er zaterdagavond wel een gezellige hoest en keelpijn van, dat wel. En dat is altijd een succes als je astma hebt. Maar moe? Nee hoor nog steeds niet. Maar dag 1 na de vakantie, als iedereen weer naar school moet, is er geen één zijn bed uit te krijgen, hoe zou dat nou komen?
Ik had des te meer slaap, en dan is het afwachten, want ik weet, ik ga dit laat slapen, vroeg wakker, ergens keihard in mijn gezicht terug krijgen. En ja hoor, zondagochtend een ontstoken pols. Fijn. Lang verhaal over verlaagde weerstand, ontstoken slijmbeurzen en niks met je pols kunnen doen.
En dan denk je eindelijk op zondagmiddag als de bende film zit te kijken, even je ogen dicht te kunnen doen op de bank. Even heerlijk half in het zonnetje, weg te kunnen dommelen.
Krijg ik keihard in mijn oor; mam...slaap je?

 

 

Indoor entertainment

Ok, je moet er wel wat ruimte voor hebben in huis, maar succes is zeker weten gegarandeerd! Helemaal deze vakantie. Want het ziet er niet naar uit dat het weer deze vakantie buitenspeel proof gaat worden. Dat wordt dus indoor entertainment. En met indoor entertainment bedoel ik zoveel mogelijk energielozende activiteit voor de kids, zonder dat jij aan het eind van de dag energieloos bent. Dus dan heb ik het over ringen, schommels, touwladders, noem maar op. Gevaarlijk? Ja, natuurlijk, maar dat is een skateboard ook (en daar staan ze hier ook graag op). De jongste zwaait vaak genoeg aan de ringen door de kamer aan niets anders dan zijn benen. Ben ik geen fan van, maar met een matras eronder is het al een stuk veiliger. Dat niet iedereen weet dat ze veilig moeten zwieren aan een stel ringen, bleek laatst bij de verjaardag van een van mijn jongens. Ik ging toch maar even polshoogte nemen toen ik wel heel veel gejoel uit één van hun kamers hoorde. En wat bleek? De visite (inclusief mijn jongens natuurlijk en verder nog meer klein grut van het mannelijk soort, wat een verrassing) had bedacht om met ringen en al vanaf de hoogslaper van mijn middelste te springen en door zijn kamer te zwiepen, als een soort Tarzan act. Ik een hartverzakking, maar ze hadden me toch een lol. Dus is het deze vakantie rot weer en ben je bang dat ze zich zullen vervelen, hang iets zwaaibaars aan het plafond en ze vermaken zich kostelijk. Wel fijn, heb jij ook een beetje vakantie. Moet je alleen niet vergeten om er een matrasje onder te leggen hè?

Je kunt het overdrijven, maar kids vinden het vast geweldig.

Big Boys

Als je kinderen klein zijn, kun je alles nog heerlijk bepalen voor ze. Ze trekken nog aan wat jij de avond ervoor klaarlegt, alle kleding en spullen die je voor hun koopt zijn goed, kortom; alles wat jij voor ze doet, is gewoon oké. Maar er komt een periode dat dat allemaal niet meer zo oké is. Dan lijkt het wel of juìst wat jij neerlegt, koopt of wat dan ook, bij voorbaat al niet goed is. Dat je beter niet kunt zeggen dat ze er leuk uitzien in die broek, trui, of whatever, want dat betekent direct een omkleedsessie.
Dus nu zeg ik gewoon tegen onze oudste bij alles wat pijn doet aan mijn ogen; leuk!
Dan zie ik hem twijfelen, naar boven rennen en in iets anders naar beneden komen.
Zijn kamer hebben we ooit samen ingericht, grote jongens stoer, passend bij zijn leeftijd, helemaal leuk. Toen had ik nog inspraak. Tot hij samen met mijn lief (ook skateboardfreak) op het idee kwam om al zijn oude skateboarddecks aan de muur te hangen en dat zijn surfboard op zijn kamer moest komen te staan.  

Ideetje van mijn lief en mijn oudste; alle oude decks tegen de muur.
Leuk!

 

Nog zo'n goed idee, het surfboard van de oudste op zijn kamer.
Geweldig in de zomer, zand en wax. Ontzettend fijne combi.

Redelijke doornen in mijn oog (maar ik negeer het), maar het is wel helemaal hem en zoals altijd, zijn leeftijd vooruit, niet klein te houden. Althans, dat denk je dan. Had mijn lief voor de jongste twee een hoogslaper met rieten dak en luikjes gemaakt, voor de oudste had hij een hoogslaper zonder poespas gemaakt, helemaal passend bij zijn kamer en leeftijd (dachten we). Staan de bedden eindelijk op zn plek, zegt de oudste doodleuk; pap, ik had eigenlijk ook luikjes op mijn bed willen hebben. Soms... 

Mama heeft altijd vakantie.

Er zitten van die dagen bij dat je alleen al blij bent dat je het ochtendritueel van aankleden, ontbijten en naar school brengen overleefd hebt. En als moeder van 3 jongens kan ik het niet helpen om me in al die hectiek dan af te vragen hoe moeders van meisjes met vlechtjes dat in godsnaam doen. Hoe laat staan die dan op? (slapen ze überhaupt?) En zijn ze dan ook nog gewoon op tijd op school? Niet dat wij nooit op tijd op school zijn, wij zijn eigenlijk heel vaak op tijd (en dat is overigens niet omdat de jongens altijd zo lekker meewerken). Maar het is meer het hóe we dan op tijd op school zijn. Jens die om 08:00 uur opmerkt dat zijn insulinepompje vervangen moet worden (geloof me, niet echt een haastklusje) Kaya die bij de auto ontdekt dat zijn tas nog binnen ligt en er voor school achter komt dat er een losse sok in zijn schoen zit die er echt nú uitmoet. En dit is een kleine greep uit ons repertoire dan he...

Op school zie ik moeders tip top aangekleed, inclusief hakken, mét dochters, mét vlechtjes en bedenk ik me dat dát échte ochtendmensen moeten zijn. En ook al wordt iedere ouder vanaf de geboorte van hun kind geacht een ochtendmens te zijn, bij sommigen zit het er gewoon niet in. Net als die hakken, helaas. Ik heb er veel, maar ze passen niet in mijn ochtendritueel, zeg maar. Het eerste wat de jongens zeggen als ik ze eens aantrek is; mam, waar ga je heen? En het mooie is nog dat áls ik ze aan heb, daadwerkelijk een keer een avond wegga, dan te horen krijg; ga je nou alwéér?

Verder denken mijn kinderen ook dat ik heel de dag thuis op de bank zit te wachten tot zij uit school komen. Dat ik in die tussentijd van school al blij ben als ik een keer mijn koffie normaal kan drinken, dat weten zij natuurlijk niet. Een vriend van ons vertelde Finn (toen 5 jaar) eens dat hij zin had in vakantie, nou dat vond Finn ook, want school was stom en vakantie leuk. Weet je wat ook stom is, zei Finn tegen die vriend, mijn moeder heeft gewoon iedere dag vakantie!

Maar goed, ze denken hier ook dat de juf op school woont, dus ik neem het ze niet kwalijk. Dat ik er een zeer gevarieerde c.v. op
na houd als klusser, schoonmaakster, binnenhuisarchitect, diabetesdeskundige, huiswerkbegeleider (lager onderwijs én middelbaar onderwijs), taxichauffeur, kok, personal assistant, wasvrouw, klassenmoeder en kledingadviseur, dat ontgaat ze hier soms gewoon een beetje. Net als dat ik zeer flexibel ben (in de AH telefoontje van Finn; mam, kun je me uit school komen halen? Meneer zit naast Blijdorp op school en dan na een kwartier een smsje durven sturen; waar blijf je nou?????). En er door de jaren heen, mede door diezelfde meneer die naast Blijdorp op school zit, een zelfstudie "hoogbegaafdheid en hoe ga ik er mee om" bij doe.

Kinderen hebben is geweldig, ik ben een ochtendmens en hakken lopen zalig, dat hou ik mezelf maar voor. Had ik al verteld dat ze het hier oneerlijk vinden dat zij nooit naar de B.S.O. hoeven, maar dat de rest van de klas dat wel mag?
Kinderen hebben is geweldig, ik ben een ochtendmens en hakken lopen zalig, kinderen hebben is geweldig, ik ben een ochtendmens en hakken lopen zalig...