Mam, slaap je?

De voorjaarsvakantie is bij ons altijd de logeervakantie bij uitstek. Niet dat alle drie mijn kinderen dan ergens logeren, nee, wij hebben een thuiswedstrijd zeg maar. Niet erg, want het is altijd reuze gezellig, zo ook deze vakantie.
Maar ik ben nog nooit zo kapot geweest na een vakantie als na deze afgelopen voorjaarsvakantie. Het is dan ook geen verrassing dat ik best blij ben dat de hele bende weer naar school is en dat mijn zieke lief, die al zo'n anderhalve week ziek is (een gezellig neus en bijholte ontsteking), bijna beter is. Want waar het voor iedereen vakantie was, lees laat naar bed, laat uit bed, was het voor mij meer laat naar bed, vroeg uit bed. Een beetje dat...
Het laat naar bed gaan (lees in slaap vallen, of het eigenlijk niet in slaap vallen) kwam door de oudste en zijn logé. Schatten zijn het, maar vooral mijn schat heeft zo'n harde stem, dat ik die om 0:30 uur gewoon even niet meer trek, zeker niet als ik wil slapen.

Het vroeg uit bed kwam door mijn jongste 2 en hun logé, die het presteerden om doodleuk om 05:45 uur naast mijn bed te staan in de stellige overtuiging dat ze hun moestuintje water moesten geven. Echt. Dank u Albert Heijn.
Mijn bed en ik zijn doorgaans heel goede vrienden, maar deze vakantie was die relatie echt wat onderkoeld.
De oudste en zijn logé hebben van woensdag tot en met zondag zo'n beetje alle skateparken in omgeving Rotterdam/Breda weten te skaten (mam, wil je ons even brengen, tuurlijk schat) maar om nu te zeggen dat ze 's avonds uitgeput in bed lagen... De oudste kreeg er zaterdagavond wel een gezellige hoest en keelpijn van, dat wel. En dat is altijd een succes als je astma hebt. Maar moe? Nee hoor nog steeds niet. Maar dag 1 na de vakantie, als iedereen weer naar school moet, is er geen één zijn bed uit te krijgen, hoe zou dat nou komen?
Ik had des te meer slaap, en dan is het afwachten, want ik weet, ik ga dit laat slapen, vroeg wakker, ergens keihard in mijn gezicht terug krijgen. En ja hoor, zondagochtend een ontstoken pols. Fijn. Lang verhaal over verlaagde weerstand, ontstoken slijmbeurzen en niks met je pols kunnen doen.
En dan denk je eindelijk op zondagmiddag als de bende film zit te kijken, even je ogen dicht te kunnen doen op de bank. Even heerlijk half in het zonnetje, weg te kunnen dommelen.
Krijg ik keihard in mijn oor; mam...slaap je?